Laatste Run-Bike-Run vóór de Roparun: met bandenpech, klimpartijen en Jägermeister
De allerlaatste run-bike-run voordat het echte werk begint: de Roparun! Maar zoals dat gaat met elk goed plan... we zijn niet helemaal compleet. Twee teamleden zijn met vakantie en veder is er nog een blessure. Gelukkig hebben we Gerard als gastloper weten te strikken – en zo zijn we toch met z’n achten. Het fietsteam is wél compleet, dus daar kunnen we deze keer niks op afschuiven.
Het weer? Zoals altijd dit seizoen bijna verdacht perfect. We starten onder een grijze, frisse deken, maar al snel breekt de zon door. Niet te warm, niet te koud – lekker weer om actief bezig te zijn.
Op naar Lathum, waar we met het pontje de IJssel oversteken. Al na enkele kilometers blijkt dat één van de fietsen denkt dat het vandaag een rustdag is: de band is veel te zacht. Dus: pielen, pompen – en door.
De oversteek over de IJssel levert mooie plaatjes op. Iedereen voelt zich even alsof we in een sportieve vakantiebrochure beland zijn. Maar dat gevoel verdwijnt snel zodra we richting de Lappendeken klimmen. En ja hoor, wéér materiaalpech. Dit keer besluit een fietsketting dat het wel even genoeg is geweest. Gelukkig hebben we genoeg handige handen bij ons. Na wat gehannes kunnen we weer verder – op naar de Posbank!
Op de Posbank is het gezellig druk. Blijkbaar dachten nog honderd andere mensen: “Zullen we vandaag precies dezelfde route fietsen als dat rare Roparungroepje?” Slalommend tussen kinderzitjes, e-bikes en wielrenners in midlifecrisis komen we uiteindelijk bij Biljoen en daarna Nieuwgraaf en Duiven – het laatste stukje naar huis.
Ondanks alle technische tegenslagen komen we nog verrassend op tijd aan in Loo. Daar wachten de échte beloningen op ons: koffie… én Jägermeister. Want balans is belangrijk.
Kortom: er is weer prima gelopen en gefietst, we zijn warmgedraaid, en als het aan ons ligt mag de Roparun morgen al beginnen.
